kliknij to Hamulec bębnowy
Hamulec bębnowy (wł. hamulec dwuszczękowy wewnętrzny1) ? hamulec cierny segmentowy dwuszczękowy, w którym hamowanie powstaje na skutek tarcia wewnętrznej powierzchni obracającego się wraz z wałem bębna hamulcowego, z powierzchnią umieszczonych wewnątrz bębna nieobracających się szczęk pokrytych okładziną cierną.
Ten typ hamulca jest stosowany w niektórych samochodach (zwłaszcza na tylnych osiach), motocyklach i rowerach. Wadą w stosunku do hamulców tarczowych jest ich większa podatność na przegrzewanie się (?brake fade?), co zmniejsza skuteczność hamowania.
Spis treści
1 Budowa
2 Zasada działania
3 Rodzaje układów ?rozpieracz-szczęki?
4 Przypisy
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Hamulec_b%C4%99bnowy
Ochrona przed korozją
Lepkość
Zmiana lepkości płynu hamulcowego pod wpływem różnic temperatury powinna być jak najmniejsza, aby hamulce mogły niezawodnie działać w szerokim zakresie temperatur (od -40 °C do +100 °C). W przypadku układów hamulcowych z ABS zachowanie możliwie małej lepkości w niskich temperaturach jest szczególnie ważne.
Ściśliwość
Ściśliwość płynu hamulcowego powinna być mała i możliwie niezależna od temperatury.
Ochrona przed korozją
Według normy FMVSS 116 płyny hamulcowe nie powinny oddziaływać korozyjnie na metale stosowane w układach hamulcowych. W celu uzyskania wymaganych własności antykorozyjnych płynu stosuje się odpowiednie dodatki.
Wszystkie płyny hamulcowe z wyjątkiem DOT5, którego głównym składnikiem są silikony, działają agresywnie na skórę i powłokę lakierową samochodu.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/P%C5%82yn_hamulcowy
Pierwsze pojazdy napędzane parą
Pierwsze pojazdy napędzane parą (1769-1830)
Powóz parowy konstrukcji Richarda Trevithicka stosowany w Londynie z 1802
Lokomotywa Trevithicka
Rakieta Stephensona
Lokomotywa Johna Blenkinsopa z 1812
Pojazd Siegfrieda Marcusa z 1889
Ford Model T z 1911
Jednak pierwszym udokumentowanym pojazdem napędzanym silnikiem cieplnym był parowy wehikuł francuskiego inżyniera wojskowego, Nicolasa-Josepha Cugnot, zbudowany w 1769. Pojazd Cugnot?a przeznaczony do ciągnięcia dział, był napędzany prymitywną, dwucylindrową maszyną parową, która umożliwiała jego ruch z prędkością zaledwie 4 km/h. Dlatego też, pojazd ten nie doczekał się uznania ówczesnych ludzi i szybko odszedł w zapomnienie.
W 1801 angielski inżynier Richard Trevithick reaktywował ideę użycia maszyny parowej do napędzania pojazdu. Udoskonaliwszy maszynę parową, zastosował ją do napędu, ?lokomotywy drogowej? i jako pierwszy w świecie, w 1804 przejechał pomyślnie 150 km, zabierając jednocześnie 12 pasażerów. Parowóz ten nie odniósł jednak sukcesu finansowego, i dlatego też często błędnie podaje się Rakietę George?a i Roberta Stephensonów jako pierwszy parowóz świata. Został on skonstruowany w 1829, właściwie była to udoskonalona wersja parowozów konstruowanych w poprzednich latach (pierwszą linię kolejowa George Stephenson uruchomił już w 1825). W Rakiecie zastosowano wielorurowy kocioł, który znacznie poprawił jej osiągi. Zbudowano ją głównie dla uczestnictwa w konkursie Rainhill Trials, którego zwycięska maszyna miała być używana przez kolej Liverpool ? Manchester. Rakieta zwyciężyła, ponieważ jako jedyna przetrwała wszystkie próby, a jej osiągi odpowiadały organizatorom. 15 września 1830 miał miejsce pierwszy śmiertelny wypadek w historii kolei ? podczas oficjalnego otwarcia linii Liverpool ? Manchester, zginął William Huskisson.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Historia_motoryzacji